گزارش تازه تلگراف به بررسی ویژگی‌های روان‌شناختی جراحان و ارتباط احتمالی این ویژگی‌ها با روان‌پریشی (سایکوپاتی) پرداخته است. این گزارش با اشاره به پرونده جنایی پیتر بروکس، جراح بریتانیایی که به جرم تلاش برای قتل یکی از همکارانش به حبس ابد محکوم شده، پرسشی دیرینه را مطرح می‌کند: آیا ویژگی‌هایی که یک جراح را در حرفه‌اش برجسته می‌کنند، ممکن است جنبه‌های تاریک‌تری را نیز پنهان کنند؟
جراح حاذق قلب یک قاتل بالفطره
گزارش با معرفی پرونده پیتر بروکس، جراح ۵۵ ساله‌ای که در بیمارستان رویال بلکبرن به دلیل تلاش برای قتل یکی از همکارانش با تزریق ماده‌ای سمی محکوم شده، آغاز می‌شود. این حادثه، که در سال ۲۰۲۴ رخ داد، توجهات را به سمت ویژگی‌های روان‌شناختی جراحان جلب کرده است. بروکس، که به دلیل مهارت‌هایش در جراحی قلب شناخته شده بود، رفتارهایی از خود نشان داد که با ویژگی‌های روان‌پریشی، مانند فقدان همدلی و خودشیفتگی، همخوانی دارد. این پرونده بهانه‌ای برای بررسی این موضوع شده که آیا حرفه جراحی به طور ذاتی افرادی با ویژگی‌های روان‌پریش را جذب می‌کند.
روان‌پریشی و ارتباط آن با جراحی!
دکتر کوین داتن، روان‌شناس و نویسنده کتاب «حکمت روان‌پریشان»، توضیح می‌دهد که وقتی مردم به روان‌پریشی فکر می‌کنند، اغلب به قاتلان زنجیره‌ای یا جنایتکاران فکر می‌کنند. اما روان‌پریشی طیفی است که شامل ویژگی‌هایی مانند اعتماد به نفس بالا، خونسردی تحت فشار، تمرکز شدید و فقدان همدلی می‌شود. این ویژگی‌ها در برخی مشاغل، از جمله جراحی، می‌توانند به عنوان نقاط قوت تلقی شوند. داتن مفهوم «روان‌پریش خوب» را معرفی می‌کند: افرادی که می‌توانند این ویژگی‌ها را به طور کنترل‌شده‌ای به کار ببرند و در مواقع لازم خاموش کنند. او مثالی از یک جراح مغز و اعصاب می‌آورد که از موسیقی کلاسیک به گریه می‌افتاد، اما در اتاق عمل احساساتش را کاملاً خاموش می‌کرد و می‌گفت: «احساسات یعنی هرج‌ومرج. من آن را طی سال‌ها از بین برده‌ام.»
یک تکه گوشت روی تخت جراحی
گزارش به نقل از جراحان مختلف نشان می‌دهد که برخی از آن‌ها در اتاق عمل بیماران را نه به عنوان انسان، بلکه به عنوان «یک تکه گوشت» می‌بینند. یک جراح قلب و قفسه سینه به داتن گفته که وقتی بیمار بیهوش است، او دیگر به عنوان یک شخص دیده نمی‌شود، بلکه صرفاً یک جسم برای کار جراحی است. این نوع تفکر، که نشانه‌ای از جداسازی عاطفی است، در میان جراحان رایج است و به آن‌ها کمک می‌کند تا در موقعیت‌های پراسترس تصمیمات سریع و دقیق بگیرند.
ثبت اسم روی شبکیه چشم بیمار!
داتن به نمونه‌های عجیبی اشاره می‌کند که نشان‌دهنده خودشیفتگی در میان برخی جراحان است. برای مثال برخی جراحان چشم‌پزشک حروف اولیه نام خود را روی شبکیه بیماران حک کرده‌اند! و برخی جراحان ارتوپد نام خود را روی سیمان استخوانی حکاکی کرده‌اند. داتن این رفتارها را به «خودبزرگ‌بینی» نسبت می‌دهد که در حرفه جراحی نه تنها تصادفی نیست، بلکه به طور فعال تشویق می‌شود. او توضیح می‌دهد که از همان ابتدای آموزش، جراحان باید برای جایگاه خود در اتاق عمل «بجنگند»، که این امر خودشیفتگی و رقابت‌جویی را تقویت می‌کند.
کدام تخصص‌های جراحی روان‌پریش‌تر هستند؟
داتن پژوهشی انجام داده که نشان می‌دهد برخی تخصص‌های جراحی نسبت به سایرین نرخ بالاتری از ویژگی‌های روان‌پریشی دارند. جراحان مغز و اعصاب و جراحان قلب و قفسه سینه در صدر این فهرست قرار دارند، احتمالاً به دلیل فشار شدید و نیاز به تصمیم‌گیری‌های سریع در موقعیت‌های مرگ و زندگی. این تخصص‌ها نیازمند سطح بالایی از اعتماد به نفس، خونسردی، و تمرکز هستند که با ویژگی‌های روان‌پریشی همخوانی دارد.
عوامل محیطی و حرفه‌ای
گزارش به محیط رقابتی و پراسترس جراحی اشاره می‌کند که می‌تواند ویژگی‌های روان‌پریش را تقویت کند. جراحان از همان ابتدا در محیطی آموزش می‌بینند که در آن باید برای فرصت‌های جراحی رقابت کنند و این رقابت می‌تواند رفتارهای خودمحورانه را تشویق کند. علاوه بر این، ساعت‌های کاری طولانی، فشار روانی بالا، و نیاز به حفظ آرامش در موقعیت‌های بحرانی، افرادی را که از نظر عاطفی منفصل هستند، در این حرفه موفق‌تر می‌کند.
پیامدهای این ویژگی‌ها
در حالی که ویژگی‌های روان‌پریشی می‌توانند به موفقیت در جراحی کمک کنند، جنبه‌های منفی آن‌ها نیز قابل توجه است. فقدان همدلی می‌تواند به روابط ضعیف با بیماران یا همکاران منجر شود و در موارد نادر، مانند پرونده بروکس، به رفتارهای خطرناک یا جنایی. اکثر جراحان روان‌پریش نیستند و این ویژگی‌ها در حد متعادل می‌توانند به نفع بیماران باشند.
