ماری کوری، دانشمندی که واژه «رادیواکتیویته» را ابداع کرد، به دلیل کار با مواد رادیواکتیو مانند رادیوم و پولونیوم با دست‌های بدون محافظ، اثرات رادیواکتیو قابل توجهی از خود به جا گذاشت. گزارش تازه بی‌بی‌سی شرح سفر نویسنده به موزه کوری در پاریس است، جایی که او با استفاده از دستگاه گایگر به دنبال ردپای رادیواکتیو کوری در آزمایشگاه و دفتر کارش می‌گردد. موزه کوری، واقع در محوطه پژوهشی انستیتو کوری، مکانی است که آثار تاریخی مرتبط با ماری کوری و همسرش پیر کوری نگهداری می‌شود.
رد رادیواکتیو روی اشیاء
نویسنده با دستگاه گایگر در آزمایشگاه تاریخی کوری، اثرات رادیواکتیو را روی دستگیره در، پشتی صندلی کوری و دیگر اشیاء مانند یادداشت‌ها، کتاب‌ها و مبلمان شخصی او شناسایی می‌کند. این ردها نشان‌دهنده تماس مستقیم کوری با مواد رادیواکتیو در اوایل قرن بیستم است، زمانی که خطرات این مواد به‌خوبی شناخته نشده بود. برای مثال، وقتی دستگاه گایگر به دستگیره در نزدیک می‌شود، شروع به چشمک زدن و بوق زدن می‌کند، که نشان‌دهنده وجود آلودگی رادیواکتیو است.
چالش‌های حفظ میراث رادیواکتیو
یکی از موضوعات کلیدی تناقض بین حفظ میراث تاریخی و ایمنی در برابر آلودگی رادیواکتیو است. به عنوان مثال، یک کابینت چوبی که ماری کوری از آن استفاده می‌کرد، به دلیل آلودگی شدید به رادیوم، با موافقت نوه کوری، هلن لانژون ژولیو، تکه‌تکه و در تأسیسات زباله‌های رادیواکتیو سوزانده شد. این تصمیم به دلیل نگرانی از انتقال آلودگی به مالکان آینده گرفته شد، اما باعث تأسف کارشناسان شد، زیرا بخشی از میراث تاریخی از بین رفت. توماس بوفیل، موزه‌شناس، بر اهمیت حفظ این آثار تأکید می‌کند و معتقد است که پاکسازی کامل این ردها ممکن است شواهد تاریخی را از بین ببرد.
یک تجربه احساسی
رناتو اَمریش، یکی از کارشناسانی که اشیاء کوری را آزمایش کرده، از تجربه عاطفی خود هنگام بررسی دفترچه یادداشت ماری کوری سخن می‌گوید. او می‌گوید وقتی یادداشت‌های کوری درباره مرگ همسرش پیر را خواند، اشک در چشمانش جمع شد. این دفترچه که حاوی نوشته‌های شخصی کوری است، هنوز آلودگی رادیواکتیو دارد و در جعبه‌های سربی در کتابخانه ملی فرانسه نگهداری می‌شود.
موزه کوری دریچه‌ای به آینده
موزه کوری نه تنها مکانی برای حفظ یادگارهای ماری کوری است، بلکه به عنوان پلی بین گذشته و آینده عمل می‌کند. این موزه در محوطه انستیتو پژوهشی کوری قرار دارد که همچنان به تحقیقات سرطان مشغول است. ناتالی هوین، یکی از کارکنان موزه، می‌گوید که محققان امروزی به میراث کوری افتخار می‌کنند و روحیه او در کارهایشان زنده است. این ارتباط بین گذشته و حال، به‌ویژه در زمینه درمان سرطان با استفاده از رادیواکتیویته، برجسته شده است.
کوری‌های کوچک
ماری کوری به همراه همسرش پیر و هنری بکرل در سال ۱۹۰۳ جایزه نوبل فیزیک را برای کشف رادیواکتیویته دریافت کرد. او در سال ۱۹۱۱ نیز جایزه نوبل شیمی را برای جداسازی رادیوم خالص برد و اولین زنی بود که دو جایزه نوبل در دو رشته علمی متفاوت کسب کرد. کوری در طول جنگ جهانی اول با توسعه واحدهای سیار اشعه ایکس، معروف به «کوری‌های کوچک»، به درمان سربازان مجروح کمک کرد. او در سال ۱۹۳۴ بر اثر لوسمی ناشی از قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض تشعشعات درگذشت. جسد او به دلیل آلودگی رادیواکتیو در تابوتی با پوشش سربی دفن شد. در دهه ۱۹۹۰، پیش از انتقال بقایای او و پیر به پانتئون پاریس، آزمایش‌ها نشان داد که جسد پیر رادیواکتیو بود، اما جسد ماری کمتر آلودگی داشت، احتمالاً به دلیل احتیاط‌های بعدی او در برابر تشعشعات.
