اگرچه این روزها خودروی داخلی به سنجه بی‌کیفیتی تبدیل شده اما روزگاری صنعت خودروسازی به گونه‌ای بود که به برخی از کشورها صادر می‌شد. هر چند این صادرات محدود بود و برخلاف افسانه‌پردازی‌های سال‌های اخیر هیچگاه این صادرات به اندازه انبوه نرسید.
صادرات خودروی پیکان که توسط شرکت ایران ناسیونال تولید می‌شد، به‌صورت محدود و عمدتا در مراحل اولیه تولید انجام می‌گرفت. پیکان که بر پایه مدل هیلمن هانتر شرکت روتس بریتانیا طراحی شده بود، ابتدا به‌صورت کیت‌های کامل وارد ایران می‌شد و در خطوط مونتاژ داخلی تولید می‌گردید. با گذشت زمان، تولید آن به‌تدریج داخلی‌سازی شد و تا دهه ۱۹۷۰، بخش قابل‌توجهی از قطعات آن در ایران ساخته می‌شد.
این خودرو پیش از انقلاب به چند کشور محدود صادر شده بود، از جمله به کشور ترکیه. به دلیل نزدیکی جغرافیایی و روابط تجاری با ایران، ترکیه یکی از مقاصد اولیه صادرات پیکان بود. این صادرات عمدتا شامل مدل‌های اولیه پیکان بود که هنوز به‌طور کامل داخلی‌سازی نشده بودند.
روابط اقتصادی ایران با عراق در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ هم زمینه‌ای برای صادرات محدود پیکان فراهم کرد. این خودرو به دلیل قیمت مناسب و دوام در بازار عراق مورد توجه قرار گرفت.
به دلیل مرز مشترک و نیاز به وسایل نقلیه اقتصادی، برخی از پیکان‌ها هم به افغانستان صادر شدند. این صادرات بیشتر به‌صورت تجاری و برای استفاده در مناطق روستایی بود.
روابط تجاری ایران با پاکستان نیز منجر به صادرات اندک پیکان به این کشور شد، اگرچه حجم آن بسیار محدود بود و بیشتر به‌عنوان بخشی از تبادلات منطقه‌ای انجام می‌گرفت.
در این دوره، صادرات پیکان به دلیل وابستگی به تکنولوژی بریتانیایی، رقابت با خودروهای دیگر در بازارهای بین‌المللی و تمرکز ایران ناسیونال بر بازار داخلی، به سطح قابل‌توجهی نرسید. بیشتر صادرات به‌صورت آزمایشی یا در چارچوب توافقات تجاری دوجانبه انجام می‌شد البته که پس از انقلاب، با تغییر سیاست‌های اقتصادی و اعمال تحریم‌ها، این روند به‌طور کامل متوقف شد.
