دونالد ترامپ، اعلام کرد که به اداره زندان‌های فدرال دستور داده است زندان معروف و مخوف آلکاتراز در خلیج سانفرانسیسکو را بازسازی و بازگشایی کنند تا «بی‌رحم‌ترین و خشن‌ترین مجرمان آمریکا» آنجا نگهداری شوند.
روز یکشنبه ترامپ در پستی در پلتفرم تروث سوشال اعلام کرد که به اداره فدرال زندان‌ها، وزارت دادگستری، اف‌بی‌آی و وزارت امنیت داخلی دستور داده است تا زندان آلکاتراز را بازسازی و بازگشایی کنند. او هدف از این اقدام را مقابله با «مجرمان خشن و شرور» توصیف کرد که به گفته او «جامعه را با بدبختی و رنج آلوده کرده‌اند». ترامپ تأکید کرد که بازگشایی آلکاتراز به‌عنوان «نمادی از قانون، نظم و عدالت» عمل خواهد کرد و بخشی از برنامه او برای «بازگرداندن عظمت به آمریکا» است.
زندانی که هیچ‌کس از آن فرار نکرد
آلکاتراز، واقع در جزیره‌ای به مساحت 22 هکتار در خلیج سانفرانسیسکو، در قرن نوزدهم به‌عنوان یک دژ نظامی ساخته شد و در سال 1934 به یک زندان فدرال با «امنیت حداکثری و امتیازات حداقلی» تبدیل شد. این زندان که به «صخره» معروف است، به دلیل موقعیت جزیره‌ای، آب‌های سرد و جریان‌های قوی اقیانوس آرام، عملا غیرقابل‌فرار تلقی می‌شد. در طول 29 سال فعالیت (1934-1963)، آلکاتراز میزبان مجرمان بدنامی مانند ال کاپون، جورج «ماشین‌گان» کلی و الوین کارپیس بود. با این حال، اکثر زندانیان آن گانگسترهای معروف نبودند، بلکه افرادی بودند که در دیگر زندان‌های فدرال نافرمانی کرده یا خطر فرار داشتند.
در این مدت، 36 نفر در 14 تلاش جداگانه برای فرار اقدام کردند؛ 23 نفر دستگیر شدند، 6 نفر کشته و دو نفر غرق شدند. پنج نفر «مفقود و احتمالا غرق‌شده» اعلام شدند. معروف‌ترین تلاش فرار در سال 1962 توسط فرانک موریس و برادران جان و کلارنس آنگلین انجام شد که داستان آن در فیلم «فرار از آلکاتراز» (1979) با بازی کلینت ایستوود به تصویر کشیده شد.
آلکاتراز سی سال است که به یک جاذبه گردشگری بدل شده و سالانه 1.2 میلیون گردشگر را جذب می‌کند.
سفر به آلکاتراز
آلکاتراز در سال 1963 به دلیل هزینه‌های بالای عملیاتی بسته شد. اداره فدرال زندان‌ها گزارش داد که هزینه اداره آلکاتراز تقریبا سه برابر سایر زندان‌های فدرال بود، زیرا همه نیازها، از غذا تا سوخت، باید با قایق تأمین می‌شد. در سال 1962، تخمین زده شد که برای بازسازی و نگهداری زندان حداقل 3 تا 5 میلیون دلار (معادل حدود 53 میلیون دلار در سال 2025) لازم است. پس از بسته شدن، این جزیره در سال‌های 1969-1971 توسط گروهی از فعالان بومی آمریکایی اشغال شد که آن را به‌عنوان زمین بومی ادعا کردند. از سال 1972، آلکاتراز به‌عنوان بخشی از منطقه تفریحی ملی گلدن گیت تحت مدیریت خدمات پارک ملی به یک جاذبه توریستی تبدیل شد و سالانه حدود 1.2 میلیون بازدیدکننده را جذب می‌کند.
بازگشایی آلکاتراز نمی‌صرفد
ترامپ اعلام کرد که آلکاتراز باید «به‌طور قابل‌توجهی بزرگ‌تر و بازسازی‌شده» بازگشایی شود، اما جزئیات کمی درباره نحوه‌ی اجرا، هزینه‌ها، یا جدول زمانی ارائه داد. آلکاتراز در زمان بسته شدن به دلیل زیرساخت‌های فرسوده و هزینه‌های بالای تأمین نیازها تعطیل شد. جان مارتینی، مورخ آلکاتراز، تخمین می‌زند که بازسازی آن به استانداردهای مدرن ممکن است صدها میلیون دلار هزینه داشته باشد، به‌ویژه با توجه به نبود خطوط برق و آب از سرزمین اصلی و نیاز به حمل سوخت برای ژنراتورها. آلکاتراز حالا تحت کنترل خدمات پارک ملی است و انتقال مدیریت به اداره زندان‌ها نیازمند تصویب کنگره و تغییرات قانونی است. اداره فدرال زندان‌ها در حال حاضر 16 زندان با امنیت بالا، مانند زندان فلورانس در کلرادو و ترر هوت در ایندیانا، را اداره می‌کند که همان کارکرد آلکاتراز را دارند. گابریل جک چین، استاد حقوق دانشگاه کالیفرنیا، می‌گوید سیستم زندان فدرال با 25 درصد ظرفیت خالی مواجه است و نیاز به زندان جدید مشخص نیست.
