نظریه جدیدی درباره کشتی غرق‌شده باتاویا به دست آمده و این سوال مطرح است که آیا این وحشتناک‌ترین داستان بقای استرالیا بود؟ فاجعه کشتی باتاویا، متعلق به کمپانی هند شرقی هلند در سال 1629 در نزدیکی سواحل استرالیای غربی غرق شد. آلیستر پترسون، باستان‌شناس دانشگاه وسترن استرالیا و تیم او شواهد جدیدی را از طریق اسناد آرشیوی، بقایای کشتی و تجزیه‌وتحلیل بقایای انسانی کشف کرده‌اند.
کشتی باتاویا در اکتبر 1628 از هلند به سمت جاوه (اندونزی امروزی) حرکت کرد و حامل حدود 340 نفر، از جمله خدمه، سربازان، تجار و خانواده‌ها، به همراه محموله‌ای ارزشمند از سکه‌های نقره، جواهرات و کالاهای تجاری بود. این کشتی در ژوئن 1629، در نزدیکی جزایر هاتمن ابرولهو به صخره‌های مرجانی برخورد کرد و غرق شد. حدود 40 نفر در این حادثه غرق شدند، اما بیش از 280 نفر به جزایر کوچک و خشک اطراف پناه بردند که فاقد آب شیرین و منابع غذایی کافی بودند. فرانسیسکو پلزارت، فرمانده تجاری کشتی، همراه با آریئن یاکوبز، ناخدای ارشد، و گروهی کوچک با قایق نجات به سمت جاوه حرکت کردند تا کمک بیاورند، سفری 3000 کیلومتری که بیش از یک ماه طول کشید. در غیاب آن‌ها، جرونیوموس کورنلیز، یک داروساز ورشکسته و معاون تجاری، رهبری بازماندگان را به دست گرفت. کورنلیز، که به‌عنوان شخصیتی کاریزماتیک اما روان‌پریش توصیف شده، گروهی از وفاداران را سازمان‌دهی کرد و شورشی را علیه بازماندگان آغاز کرد که منجر به قتل‌عام بیش از 120 نفر، از جمله زنان، کودکان، و افراد بیمار شد. این قتل‌ها با هدف کنترل منابع محدود و تحقق اهداف کورنلیز برای دزدیدن کشتی نجات و تبدیل شدن به دزد دریایی انجام شد. در اکتبر 1629، پلزارت با یک کشتی نجات بازگشت و کورنلیز و همدستانش را دستگیر کرد. کورنلیز و شش نفر از یارانش در جزیره اعدام شدند، در حالی که دو نفر دیگر به سرزمین اصلی استرالیا تبعید شدند و سرنوشت آن‌ها نامعلوم ماند. این واقعه به‌عنوان یکی از وحشتناک‌ترین داستان‌های بقای تاریخ دریانوردی شناخته می‌شود و به دلیل خشونت بی‌رحمانه و خیانت، موضوع کتاب‌ها، مستندها، و تحقیقات متعدد بوده است.
جزایر بیکن و سیل، بخشی از جزایر هاتمن در سواحل استرالیا. جزیره بیکن به عنوان «قبرستان باتاویا» شناخته می‌شود
نظریه جدید: ماجرا بدتر از این بود
تحقیقات جدید پترسون و تیمش که با همکاری موزه وسترن استرالیا و متخصصان بین‌المللی انجام شده، شواهد جدیدی را از طریق تجزیه‌وتحلیل بقایای انسانی، اسناد آرشیوی، و مصنوعات کشف‌شده از محل کشتی ارائه می‌دهد.
این نظریه معتقد است که بازماندگان باتاویا، به‌ویژه تحت رهبری کورنلیز، ممکن است به آدم‌خواری سیستماتیک روی آورده باشند تا در شرایط قحطی و کمبود منابع زنده بمانند.
تجزیه‌وتحلیل بقایای اسکلتی کشف‌شده در جزایر ابرولهو نشان‌دهنده علائم بریدگی و شکستگی‌های عمدی روی استخوان‌ها است که با الگوهای قصابی حیوانات برای مصرف همخوانی دارد. پترسون می‌گوید این علائم نمی‌توانند صرفا نتیجه خشونت قتل‌عام باشند، زیرا برخی استخوان‌ها نشانه‌هایی از پردازش پس از مرگ (مانند برش برای جدا کردن گوشت) را نشان می‌دهند.
اسناد کمپانی هند شرقی هلند، از جمله گزارش‌های پلزارت و بازجویی‌های کورنلیز و همدستانش، به‌طور غیرمستقیم به کمبود شدید غذا و آب اشاره دارند. برخی بازماندگان در اعترافات خود به «اعمال غیرقابل‌تصور» برای بقا اشاره کرده‌اند، که پترسون آن را نشانه‌ای از آدم‌خواری می‌داند.
مورخان؛جالب بود!
جانت تولوخ، مورخ دریایی از دانشگاه ملی استرالیا، این نظریه را «جذاب» می‌داند و می‌گوید که شواهد باستان‌شناختی جدید، همراه با گزارش‌های آرشیوی، فرضیه آدم‌خواری را معتبر می‌کند. او معتقد است که این یافته‌ها درک ما از رفتار انسانی در شرایط بحرانی را عمیق‌تر می‌کند. برخی مورخان، مانند مایکل لروی، معتقدند که شواهد هنوز قطعی نیست و علائم بریدگی روی استخوان‌ها ممکن است نتیجه تشریفات پس از مرگ یا خشونت قتل‌عام باشد، نه آدم‌خواری. لروی استدلال می‌کند که اسناد هلندی، که معمولاً جزئیات دقیق ارائه می‌دهند، اشاره مستقیمی به آدم‌خواری ندارند.
گروه‌های بومی محلی، مانند مردم یاماتجی، که ارتباط تاریخی با منطقه دارند، از نحوه ارائه این یافته‌ها انتقاد کرده‌اند. آن‌ها معتقدند که تمرکز بر «وحشی‌گری» بازماندگان ممکن است تاریخ پیچیده‌ی منطقه، از جمله حضور بومیان پیش از ورود اروپایی‌ها، را توجیه کند.
