چرا سگها، آدمها را دوست دارند؟ | علم پاسخ میدهد
سگها سالهاست که لقب «بهترین دوست انسان» را با خود یدک میکشند؛ لقبی که نهتنها حاصل احساسات انسانی، بلکه نتیجه یافتههای علمی و تکاملی است.
به گزارش دیروزبان، رابطه عاطفی میان انسان و سگ، ریشهای عمیق در تاریخ مشترک و زیستشناسی دو گونه دارد؛ پیوندی که طی هزاران سال شکل گرفته و امروز به یکی از نزدیکترین روابط میان انسان و حیوان تبدیل شده است.
بر اساس تحقیقات علمی، سگها حدود ۱۰ تا ۲۰ هزار سال پیش اهلی شدند و از همان زمان، همزیستی با انسان را آغاز کردند. این همزیستی طولانی باعث شد سگها تواناییهایی منحصربهفرد در درک احساسات انسانی پیدا کنند؛ قابلیتی که در میان حیوانات خانگی تقریباً بینظیر است. سگها میتوانند حالات چهره، لحن صدا و حتی زبان بدن انسان را تشخیص دهند و واکنش خود را با وضعیت روحی صاحبشان تطبیق دهند.
یکی از یافتههای مهم علمی، نقش هورمون اکسیتوسین در این رابطه است؛ هورمونی که به «هورمون عشق» شهرت دارد. پژوهشها نشان میدهد زمانی که سگ و صاحبش با نگاه محبتآمیز به یکدیگر خیره میشوند، سطح اکسیتوسین در بدن هر دو افزایش مییابد. این واکنش شیمیایی همان سازوکاری است که در پیوند میان والد و فرزند نیز دیده میشود و نشان میدهد رابطه انسان و سگ، صرفاً عادت یا آموزش نیست، بلکه پیوندی زیستی و عاطفی است.
از منظر رفتاری، سگها موجوداتی اجتماعی و گلهمحور هستند. آنها انسان را بهعنوان بخشی از خانواده یا گله خود میبینند و همین احساس تعلق، وفاداری عمیق آنها را توضیح میدهد. این وفاداری در بسیاری از موارد فراتر از همراهی ساده بوده و به محافظت، هشدار در مواقع خطر و حتی نجات جان انسانها انجامیده است.
عشق سگها به انسان، نتیجه ترکیبی از تکامل، یادگیری و وابستگی اجتماعی است. سگها در طول نسلها آموختهاند که نزدیکی به انسان نهتنها امنیت و غذا فراهم میکند، بلکه پیوندی عاطفی ایجاد میکند که برای هر دو طرف سودمند است.