مردی که نویسنده نبود و پرفروشترین رمان سال را نوشت
در روزگاری که بازار نشر بیش از هر زمان دیگری به تبلیغات گسترده، شبکههای اجتماعی و نامهای شناختهشده وابسته است، رمانی کمادعا و خودانتشار با نام «Theo of Golden» توانسته معادلات را بر هم بزند و به یکی از شگفتیهای ادبی سال ۲۰۲۵ تبدیل شود.
به گزارش دیروزبان، این کتاب نمونهای نادر از موفقیت تدریجی و مبتنی بر اعتماد خوانندگان است؛ موفقیتی که نه با کمپینهای پرهزینه، بلکه با توصیه دهانبهدهان شکل گرفت.
این کتاب نخستین رمان آلن لووی، نویسنده ۷۰ ساله است که پیش از این مسیر حرفهایاش ارتباطی با ادبیات داستانی نداشت. او در طول زندگیاش تجربههایی متنوع، از وکالت و قضاوت گرفته تا موسیقی، پشت سر گذاشته و نوشتن این رمان را نه با هدف شهرت یا فروش، بلکه برای رضایت شخصی آغاز کرده بود. لووی که در زمینی وسیع و آرام در ایالت جورجیا زندگی میکند، کتاب را بیسروصدا و بدون حمایت یک ناشر بزرگ منتشر کرد؛ تصمیمی که در ابتدا آیندهای محدود برای اثرش ترسیم میکرد.
داستان رمان درباره مردی سالخورده به نام تئو است که به شهر کوچکی به نام گلدن میرسد. او در یک کافیشاپ محلی با مجموعهای از پرترههای مدادی مواجه میشود؛ تصاویری از ساکنان شهر که بینام و نشان روی دیوار نصب شدهاند. تئو تصمیم میگیرد این پرترهها را بخرد و آنها را به صاحبان واقعیشان بازگرداند. همین اقدام ساده، زنجیرهای از واکنشها و تغییرات را در زندگی شخصیتها رقم میزند و داستانی آرام اما تأثیرگذار درباره مهربانی، همدلی و پیوندهای انسانی شکل میگیرد.
کتاب در سال نخست انتشار، تنها چند هزار نسخه فروش داشت و توجه چندانی برنینگیخت. اما بهتدریج، خوانندگان در گروههای کتابخوانی و شبکههای اجتماعی، بهویژه در فیسبوک، شروع به معرفی آن کردند. این موج آرام اما مداوم باعث شد فروش کتاب در سالهای بعد به شکل چشمگیری افزایش یابد و در مقطعی به فروش روزانه هزار نسخه برسد؛ رشدی که توجه ناشران بزرگ را نیز جلب کرد.
در نهایت، یکی از ناشران معتبر آمریکایی حقوق نشر کتاب را خرید و کتاب وارد جریان اصلی بازار کتاب شد. منتقدان و خوانندگان، نقطه قوت اصلی اثر را صداقت عاطفی و سادگی روایت آن دانستهاند؛ ویژگیای که در برابر شتاب و پیچیدگی زندگی معاصر، برای بسیاری از مخاطبان آرامشبخش بوده است.