شیرین یزدانبخش درگذشت | راوی زنان نادیده
شیرین یزدانبخش بازیگر فیلمهای «بوسیدن روی ماه»، «ملبورن» و «ابد و یکروز» در سن ۷۶سالگی بر اثر سکته مغزی درگذشت.
به گزارش دیروزبان، شیرین یزدانبخش از آن نامهایی است که دیر به سینمای ایران رسید، اما خیلی زود جای خود را در حافظه مخاطبان باز کرد؛ بازیگری که بدون هیاهو و ستارهسازی، با نقشهای کوتاه اما تأثیرگذار، به یکی از چهرههای قابل احترام سینمای اجتماعی ایران تبدیل شد.
او متولد سال ۱۳۲۷ در اصفهان است و برخلاف بسیاری از همنسلانش، مسیر حرفهایاش از صحنه تئاتر یا آموزش آکادمیک بازیگری آغاز نشد. یزدانبخش سالها کارمند دولت بود و پس از بازنشستگی، با علاقهای شخصی و جدی به هنر، وارد دنیای بازیگری شد. همین ورود دیرهنگام، به شکل عجیبی به نقطه قوت او بدل شد؛ چراکه تجربه زیسته، چهره واقعی و بازی کنترلشدهاش، کاملاً با نقشهای مادرانه، زنهای فرودست یا شخصیتهای خاموش و صبور سینمای ایران همخوانی داشت.
نخستین حضور جدی او در سینما با فیلم «لطفاً مزاحم نشوید» رقم خورد؛ نقشی که توجه منتقدان را به بازیگر تازهواردی جلب کرد که بیادعا، اما دقیق و باورپذیر بازی میکرد. همین نقش برای او سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن از جشنواره فیلم فجر را به همراه داشت؛ افتخاری کمسابقه برای بازیگری که در سالهای پایانی عمر حرفهای خود قدم به سینما گذاشته بود.
پس از آن، یزدانبخش به انتخاب اول بسیاری از کارگردانان سینمای اجتماعی بدل شد. حضورش در فیلمهایی چون «جدایی نادر از سیمین»، «ملبورن»، «آشغالهای دوستداشتنی» و «ابد و یک روز» نشان داد که حتی با دیالوگهای محدود نیز میتوان شخصیتپردازی عمیق ارائه داد. او معمولاً نقش زنانی را بازی میکرد که صدایشان کمتر شنیده میشود؛ مادران، همسایهها و زنانی که بار زندگی را بیسروصدا به دوش میکشند.
بازی او نه متکی بر اغراق بود و نه بر نمایش احساسات بیرونی؛ بلکه بر سکوت، نگاه و ریتم طبیعی زندگی استوار میشد. همین ویژگی باعث شد نقشهایش واقعی و ماندگار به نظر برسند.
در سالهای اخیر، خبر بستری شدن او به دلیل سکته مغزی، نگرانیهایی را در میان علاقهمندان سینما ایجاد کرد؛ اما نام شیرین یزدانبخش همچنان با نوعی احترام و وقار همراه است. او نمونهای روشن از این حقیقت است که برای تأثیرگذاری در هنر، نه سن اهمیت دارد و نه شهرت، بلکه صداقت و فهم عمیق از انسان کافی است.