سیاست خواب: چرا ترامپ میخواند کار میکند، بایدن میخوابد تنبل است؟
حدود ۳۰ سال پیش، مقامات گینس رسماً نظارت بر رکوردهای بیخوابی افراطی را متوقف کردند. به این ترتیب، رکورد ۱۸ روز، ۲۱ ساعت و ۴۰ دقیقه بیخوابی خودخواسته رابرت مکدونالد برای همیشه دستنیافتنی باقی ماند.
به گزارش دیروزبان به نقل از فایننشیال تایمز، دلایل این تصمیم ترکیبی از مسائل فنی (ردیابی دقیق لحظات «خوابک کوتاه» در طول رکوردگیری دشوار است)، اخلاقی (اختلال ژنتیکی نادری وجود دارد که موجب بیخوابی میشود و ممکن است کشنده باشد) و کاملاً واضح بود: بیخوابی، مانند کمآبی، بسیار خطرناک است و بهتر است تشویق نشود.
با این حال، با وجود این تصمیم عاقلانه و اخلاقی گینس در سال ۱۹۹۷، به نظر میرسد ما در زندگی روزمره به راحتی با سیاستزدایی و بهرهبرداری سیاسی از خواب کنار آمدهایم. بهرهبرداری سیاسی از این نیاز انسانی پایهای، به ویژه در دنیای مدرن، بهشدت واپسگرا به نظر میرسد. به خصوص که دولتها باید آماده باشند تا زمانی را تصور کنند که بخشهای زیادی از نیروی کار، که به خواب نیاز دارند، جای خود را به فناوری بدهند.
دو جنبه در این «سیاستزدایی خواب» وجود دارد. اولین جنبه (که به شکلی مدرن توسط دونالد ترامپ به کار گرفته شده) این است که خواب را نشانه ناتوانی، تنبلی یا علت رد صلاحیت معرفی کنند. پیش از اینکه ضعف جسمی و ذهنی جو بایدن آشکار شود، سن بالای ترامپ او را هدف آسانی برای القاب و تمسخر قرار میداد. ترامپ با لقبی مانند «جو خوابآلود» به بایدن حمله کرد، زیرا جامعه ما بهطور عمیق خوابی را که ارزشمند و ضروری است، کماهمیت میداند.
جنبه دوم، بر عکس، خواب کم را نشانه استقامت، قدرت و تعهد میداند. کسانی که کمتر میخوابند، طبق تعریف خودشان با کافئین یا اراده، باارادهتر، پرتلاشتر و وفادارتر به اهدافشان جلوه میکنند. این دیدگاه بهویژه در میان بانکداران سرمایهگذاری، وکلا و مدیران شرکتی که کاهش خواب را ارزش و ابزار خدمترسانی به مشتریان میدانند، رایج است. ترامپ نیز با افتخار میگوید: «من زیاد نمیخوابم» و توییتهای نیمهشب او نمونهای از نمایش این سبک زندگی است.
در ژاپن، سانائه تاکایچی نیز بلافاصله پس از انتخاب به عنوان نخستوزیر اعلام کرد که تعادل کار و زندگی را کنار میگذارد و تنها روی «کار، کار، کار، کار و کار» تمرکز میکند. او مدعی است که شبها تنها چند ساعت میخوابد و جلسات خود را در ساعات پایانی شب برگزار میکند. تاکایچی با این رفتار توانست توجه رسانهها را جلب کند و واژه «کار ×۵» به واژه مد سال ۲۰۲۵ در ژاپن تبدیل شد.
ریسک آشکار این رویکرد، تلاش برای توجیه کمخوابی و خستگی بهعنوان فضیلت یا قدرت است. اما خطر عمیقتر، انسانزدایی است؛ این رویکرد افراد را به واحدهای استقامت و ابزار بهرهوری تبدیل میکند، نه انسانهایی با نیازهای طبیعی.
رابرت مکدونالد پس از ثبت رکورد بیخوابی، به ساخت بزرگترین کشتی وایکینگ از ۱۵ میلیون چوب آبنبات پرداخت. او نشان داد که ارزش و یاد یک انسان هرگز به میزان خواب او بستگی ندارد.